W niniejszej pracy zaprezentowano trzy komplementarne podejścia dla opisu fizykochemicznych parametrów lokalnych fragmentów powierzchni stali nierdzewnej typu duplex, a mianowicie: metodę „sieciowania punktowego” (mikroanaliza mechaniczna), technikę „mikroceli galwanicznej” (ocena elektrochemiczna) i spektroskopii elektronów Augera (lokalna analiza chemiczna). Techniki te stosowano na tych samych fragmentach mikrostrukturalnych stali, co pozwoliło na sformułowanie mechano- elektrochemicznych uwarunkowań skutkujących znacznymi zmianami w składzie chemicznym pasywnych warstw tlenkowych a także wzrostem skłonności do tworzenia wżerów przez stopy wielofazowe.

Opisano mechanizm kształtowania się struktury powłoki podczas cynkowania zanurzeniowego. Natychmiast po zanurzeniu wyrobu w ciekłym cynku tworzy się na jego powierzchni, w pierwszej kolejności warstwa namrożonego cynku. Warstwa ta roztapia się po pewnym czasie. Następnie tworzy się warstwa stopowa powłoki, składająca się z cząstkowych warstw faz międzymetalicznych Fe-Zn. W początkowym okresie krystalizacji warstwy stopowej na powierzchni wyrobu wprowadzonego do ciekłego cynku powstaje warstwa przechłodzonej cieczy o grubości dx i stężeniu nominalnym N0 i w wyniku reakcji perytektycznych w warunkach metastabilnych kształtują się poszczególne fazy, tworząc podwarstwy faz w oczekiwanej kolejności: ?1, ? oraz ?. Uwalniane ciepło krystalizacji powstających faz międzymetalicznych jest odprowadzane przez cynkowany materiał. Krystalizacja egzogeniczna (kierunkowa) faz międzymetalicznych Fe-Zn wynika z istniejącego gradientu temperatury G, którego przyczynami są między innymi, okresowe „dochodzenie” temperatury ścianki cynkowanego wyrobu do technologicznej temperatury kąpieli cynkowej po zaniku namrożonej warstwy cynku. Stwierdzono, że skład chemiczny podłoża istotnie wpływa na kinetykę wzrostu i budowę warstwy Fe-Zn. Ocenę powyższego wpływu przeprowadza się przy wykorzystaniu równoważnika krzemu ESi,P = Si + 2,5P. Sterowanie strukturą powłoki cynkowej na wyrobach o niekorzystnym współczynniku E stanowi interesujące zagadnienie, które wymaga prostego i praktycznego rozwiązania. Wskazano także możliwości sterowania budową powłoki cynkowej przez zmianę składu chemicznego kąpieli cynkowej oraz zwrócono uwagę na wpływ zabiegu topnikowania w technologii cynkowania zanurzeniowego. Wykazano to w opracowaniu teoretycznym i zasugerowano, że modyfikacja zabiegu pokrywania powierzchni wyrobu roztworem soli topnika jest najprostszą metodą (jak dotąd niedocenianą i mało poznaną) sterowania grubością powłoki. Może to być prosty sposób osiągnięcia korzystnego efektu ekonomicznego w zakładzie cynkowniczym.

W ostatnich latach obserwuje się rosnące zainteresowanie materiałami metalicznymi o dużej porowatości w zastosowaniach biomedycznych. W przypadku materiałów dużej porowatości może wystąpić pogorszenie właściwości korozyjnych ze względu na znaczne rozwinięcie powierzchni narażonej na kontakt z płynami ustrojowymi. W celu poprawy właściwości użytkowych (m.in. odporności korozyjnej) stale austenityczne poddaje się m.in. procesowi azotowania jarzeniowego. Zaletą azotowania jarzeniowego jest pełna kontrola struktury, składu fazowego i chemicznego, a więc właściwości wytwarzanych warstw. Obniżenie temperatury procesu azotowania jarzeniowego do temperatury ?450°C pozwala na wytworzenie warstw wierzchnich składających się tylko z austenitu azotowego o zawartości ?5% wagowych azotu, co z kolei zapewnia wzrost odporności na korozję w przypadku spieków o porowatości całkowitej ok. 16%. W artykule przedstawiono wpływ niskotemperaturowego azotowania i tlenoazotowania jarzeniowego na właściwości korozyjne spieku ze stali 316L o wysokim stopniu porowatości (26% i 41% objętościowych). Wykazano, że odporność korozyjna rośnie wraz ze wzrostem porowatości materiału podłoża.