Omówiono problemy zagrożenia korozyjnego i ochrony katodowej rurociągów w warunkach ich galwanicznego połączenia z siecią uziemiającą i zbrojeniem żelbetu. Przedstawiono sposoby koordynacji ochrony katodowej z ochroną odgromową i przeciwporażeniową. Porównano możliwe rozwiązania układów zasilania i układów anodowych. Przedstawiono zależności potencjałowe i prądowe w obwodzie ochrony katodowej zawierającym rurociągi i taśmę uziemiającą. Wykazano, że uzyskanie skutecznej polaryzacji gazociągów wymaga równoczesnego spolaryzowania taśmy uziemiającej i ewentualnie zbrojeń żelbetu bardzo dużymi prądami. Podkreślono potrzebę korzystania z sond pomiarowych dla oceny skuteczności ochrony katodowej. Zestawiono dane projektowe i pomiarowe ochrony katodowej trzech tłoczni gazu zrealizowanej z użyciem anody kablowej i jednego źródła polaryzacji – galwanostatu.

W pracy przedstawiono wyniki badań odporności na korozję stali AISI 316L po 12 i 24-godzinnej ekspozycji w N-metylo-2-pirolidonie w podwyższonej temperaturze. Na podstawie przeprowadzonych badań potencjodynamicznych stwierdzono, że potencjały korozyjne uzyskane dla wszystkich badanych próbek przyjmowały wartości ujemne. Po 12 i 24 godzinach ekspozycji próbek w badanym rozpuszczalniku, uzyskano wzrost wartości potencjału Eo, będący wynikiem tworzenia się ochronnej warstwy tlenkowej na powierzchni metalu. W wyniku obserwacji wyszlifowanych i wypolerowanych powierzchni próbek po 12 i 24 godzinnej ekspozycji w rozpuszczalniku, nie stwierdzono pojawienia na ich powierzchni zmian korozyjnych. Również pomiary masy wykonane dla badanych próbek nie wykazały istotnych zmian wartości, które mogłyby wskazywać na ubytek materiału.

Od ponad 150 lat wiadomo, że organofunkcyjne silany wykazują zdolność do hydrolizy i kondensacji. Chemizm tej reakcji określany jest obecnie jako technologia zol-żel. Pierwsze komercyjne zastosowanie tej technologii opatentowano do uzyskania antyrefleksyjnej powłoki na szkle w zakładach optycznych Jenaer Glaswerke Schott w Jenie w latach 30. ubiegłego wieku. Rozwijano kolejne zastosowania technologii zol-żel. W latach 80. ubiegłego wieku powstały w tej technologii układy hybrydowe, w których organiczne i nieorganiczne struktury przestrzenne przenikają się na poziomie molekularnym. W ten sposób powstały powłoki o całkowicie nowych właściwościach: dużej twardości i odporności na ścieranie, zarysowanie oraz na wysokie temperatury i chemikalia. Organofunkcyjne silany są kluczowym składnikiem hybrydowych powłok w technologii zol-żel. Alkoksysilany hydrolizują i kondensują zazwyczaj w środowisku wodnym. Dlatego szczególnym wyzwaniem było stworzenie stabilnych, wodnych i bezrozpuszczalnikowych układów powłokowych. Przez dłuższy czas układy spełniające to wymaganie nie były dostępne na rynku. W latach 90. ubiegłego wieku firma Degussa wykreowała stabilne wodne produkty hydrolizy silanów pod nazwą Hydrosil. Na tym jednak nie zakończył się rozwój technologii zol-żel. Najnowszym osiągnięciem firmy Degussa jest technologia SIVO SOL, system powłok lakierniczych w technologii zol-żel, składający się z czterech składników: wodnego, bezrozpuszczalnikowego układu bazowego, dodatku neutralizującego na podłoża wrażliwe na kwaśne powłoki, oraz dwóch dodatków nadających powłoce właściwości hydrofobowe i oleofobowe. Potencjalne zastosowania sięgają od powłok nieprzyczepnych dla brudu (Easy-To-Clean) po powłoki gruntowe w ochronie przed korozją.

Przedstawiono wyniki badań obecności kilku metali (pochodzących z takich materiałów jak: wolfram, molibden, chromel, wolfram-ren 20) w tkance mózgowej oraz podskórnej szczurów. Analizowano zmiany stężeń podstawowego pierwiastka metalicznego oraz tlenu w badanych mikroobszarach przed i po implantacji. Otrzymane wyniki badań wskazują na przechodzenie cząstek tlenu z powierzchni metalicznej do tkanki żywej dla niektórych metali. Można tu mówić o dyfuzji tlenu i absorpcji przez tkankę żywą np. dla wolframu. Natomiast dla pozostałych pierwiastków takich jak np. molibden dyfuzja i wsteczna dyfuzja tlenu w obszarze badanych tkanek była stabilna.